Faktore wat die oorlewing van volstruiskuikens (Struthio Camelus) verhoog
- Authors: Janse Van Vuuren, Maryke
- Date: 2008
- Subjects: Ostrich farming -- South Africa , Ostriches -- Breeding -- South Africa
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech
- Identifier: vital:10588 , http://hdl.handle.net/10948/848 , Ostrich farming -- South Africa , Ostriches -- Breeding -- South Africa
- Description: Hierdie verhandeling is ‘n samestelling van verskeie studies, elk opgeskryf in die formaat en styl soos vereis deur die Suid-Afrikaanse Vereeniging vir Diereproduksie (South African Society of Animal Science). Hoofstuk 1 is ‘n literatuurstudie bestaande uit ‘n algemene inleiding wat agtergrond oor die studie verskaf en sluit die probleemstelling in, naamlik die swak oorlewing van volstruiskuikens wat onder kunsmatige toestande grootgemaak word. Hoofstukke 2, 3, 4 en 5 bestaan uit die eerste vier studies, waartydens sekere bestuurs-aspekte, wat moontlik oorlewing van volstruiskuikens kan verbeter (nl: populasiedigtheid, tipe vloer-oppervlak, die aanwending van broeipare en die aanwending van peetouers), ondersoek is. Hoofstukke 6, 7, 8 & 9 handel oor studies wat gerig is om voeding meer aanloklik te maak vir volstruiskuikens teneinde voedselinname te stimuleer en sodoende produksie en oorlewing te verbeter (nl: verskaffing van groenvoer, geur van voer, kleur van voer en beligting van voer). Die laaste hoofstuk bestaan uit ‘n algemene gevolgtrekking en aanbevelings. Alhoewel daar gepoog is om herhaling in hoofstukke te beperk, was dit onmoontlik om herhaling van sekere gedeeltes van hoofstukke te voorkom.
- Full Text:
- Date Issued: 2008
- Authors: Janse Van Vuuren, Maryke
- Date: 2008
- Subjects: Ostrich farming -- South Africa , Ostriches -- Breeding -- South Africa
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech
- Identifier: vital:10588 , http://hdl.handle.net/10948/848 , Ostrich farming -- South Africa , Ostriches -- Breeding -- South Africa
- Description: Hierdie verhandeling is ‘n samestelling van verskeie studies, elk opgeskryf in die formaat en styl soos vereis deur die Suid-Afrikaanse Vereeniging vir Diereproduksie (South African Society of Animal Science). Hoofstuk 1 is ‘n literatuurstudie bestaande uit ‘n algemene inleiding wat agtergrond oor die studie verskaf en sluit die probleemstelling in, naamlik die swak oorlewing van volstruiskuikens wat onder kunsmatige toestande grootgemaak word. Hoofstukke 2, 3, 4 en 5 bestaan uit die eerste vier studies, waartydens sekere bestuurs-aspekte, wat moontlik oorlewing van volstruiskuikens kan verbeter (nl: populasiedigtheid, tipe vloer-oppervlak, die aanwending van broeipare en die aanwending van peetouers), ondersoek is. Hoofstukke 6, 7, 8 & 9 handel oor studies wat gerig is om voeding meer aanloklik te maak vir volstruiskuikens teneinde voedselinname te stimuleer en sodoende produksie en oorlewing te verbeter (nl: verskaffing van groenvoer, geur van voer, kleur van voer en beligting van voer). Die laaste hoofstuk bestaan uit ‘n algemene gevolgtrekking en aanbevelings. Alhoewel daar gepoog is om herhaling in hoofstukke te beperk, was dit onmoontlik om herhaling van sekere gedeeltes van hoofstukke te voorkom.
- Full Text:
- Date Issued: 2008
Volhoubaarheid van die kommersiële benutting van inheemse dekriet (Thamnochortus insignis) in die Suid-Kaap
- Authors: Horn, Johan Andries Muller
- Date: 2006
- Subjects: Fynbos -- Harvesting -- South Africa , Thatched roofs -- South Africa
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech
- Identifier: vital:10591 , http://hdl.handle.net/10948/836 , http://hdl.handle.net/10948/d1012882 , Fynbos -- Harvesting -- South Africa , Thatched roofs -- South Africa
- Description: Thamnochortus insignis (Albertinia thatching reed) is a restio specie which is endemic in the narrow (20 km wide) coastal dune veld, from the Gouritz River in the east to the Breede River in the west (120 km). The area within this belt, where this reed is the dominant restio, covers 65 500 hectares. The culms of the reed is harvested as a natural product from the veld and used as thatch on roofs of houses. The traditional use has been as roofing material in Cape Dutch architecture. At this time, thatch roofs are regarded as a luxury commodity and are used in prestigious residential areas and also eco-friendly housing developments. The first section of the research project was based on a Delphi technique questionnaire completed first by 37 and secondly by 10 stakeholders in the industry. This group of growers, contract harvesters, crop agents and thatchers represented 80 percent percent of the estimated 2005 harvest and 87 percent of the estimated farm gate crop value. The thatching reed industry is the main agricultural enterprise situated in the coastal dune veld of the Southern Cape, i.e. 55 percent of total Gross Product Value generated by the survey respondents. The second section is based on an analysis of experimental harvest plots (50 m2), selected at random (4 replications per site) in the 2 x 3 different production systems, i.e. traditional harvest from natural veld, harvest from veld which had been subjected to mechanical injury ("sleep") and harvest from established orchard-type lands. Harvest data was collected at each site in terms of the following components, i.e. number of harvestable tussocks, circumference of tussocks and number of reed bundles (minimum circumference 210 mm, minimum length 1,2 m). The gross income per site was calculated on the basis of R1,80 per bundle (2006-price level). Economic analysis (Gross Margin above selected costs) indicates that plant density (reed tussocks/ha) is a critical factor, in order to offset the establishment cost of R2 100/ha in established lands, which is not incurred in the other two production systems. Economic returns from the first planted lands (2 100 and 2 900 plants/ha) averaged R7 666/ha against R8 781/ha for the mechanical-injury plants. However, at a density of 5 000 plants/ha, the projected Gross Margin increases to R15 765/ha. The use of mechanicalinjury and natural vegetation production systems both interfere with biodiversity and raise major concerns with regard to sustainability of the sensitive coastal dune fynbos. ANOVA-analysis of the data indicates a highly significant difference (p = 0,01) for all sites and production systems. Statistical analysis of averages indicates that mechanical injury treatment results in a significant increase in the number of tussocks, when compared to established and natural veld, respectively. The variance in the circumference of tussocks was greatest in natural veld (55 to 71 percent) and mechanical injury (54 to 61 percent). Tussocks harvested from established plantings reflected the least level of variance (28 to 38 percent). The larger reed tussocks in the established lands produced more bundles of marketable reed (8 200/ha) than the mechanical-injury (7 625/ha) and natural veld (3 450/ha) respectively. Establishment of T. insignis plantlets in an "orchard" system at spacings of 2 m x 1 m on previous winter cereal lands or old pastures, is shown to meet all the requirements within a sustainable production system, i.e. viability, productivity, environmental-friendly, risk management and social acceptance. Furthermore, the quality of the yield was in line with the proposed grading standard for thatching reed, i.e. minimum circumference 210 mm, minimum length 1,2 m and less than 6,5 percent grey culm content.
- Full Text:
- Date Issued: 2006
- Authors: Horn, Johan Andries Muller
- Date: 2006
- Subjects: Fynbos -- Harvesting -- South Africa , Thatched roofs -- South Africa
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech
- Identifier: vital:10591 , http://hdl.handle.net/10948/836 , http://hdl.handle.net/10948/d1012882 , Fynbos -- Harvesting -- South Africa , Thatched roofs -- South Africa
- Description: Thamnochortus insignis (Albertinia thatching reed) is a restio specie which is endemic in the narrow (20 km wide) coastal dune veld, from the Gouritz River in the east to the Breede River in the west (120 km). The area within this belt, where this reed is the dominant restio, covers 65 500 hectares. The culms of the reed is harvested as a natural product from the veld and used as thatch on roofs of houses. The traditional use has been as roofing material in Cape Dutch architecture. At this time, thatch roofs are regarded as a luxury commodity and are used in prestigious residential areas and also eco-friendly housing developments. The first section of the research project was based on a Delphi technique questionnaire completed first by 37 and secondly by 10 stakeholders in the industry. This group of growers, contract harvesters, crop agents and thatchers represented 80 percent percent of the estimated 2005 harvest and 87 percent of the estimated farm gate crop value. The thatching reed industry is the main agricultural enterprise situated in the coastal dune veld of the Southern Cape, i.e. 55 percent of total Gross Product Value generated by the survey respondents. The second section is based on an analysis of experimental harvest plots (50 m2), selected at random (4 replications per site) in the 2 x 3 different production systems, i.e. traditional harvest from natural veld, harvest from veld which had been subjected to mechanical injury ("sleep") and harvest from established orchard-type lands. Harvest data was collected at each site in terms of the following components, i.e. number of harvestable tussocks, circumference of tussocks and number of reed bundles (minimum circumference 210 mm, minimum length 1,2 m). The gross income per site was calculated on the basis of R1,80 per bundle (2006-price level). Economic analysis (Gross Margin above selected costs) indicates that plant density (reed tussocks/ha) is a critical factor, in order to offset the establishment cost of R2 100/ha in established lands, which is not incurred in the other two production systems. Economic returns from the first planted lands (2 100 and 2 900 plants/ha) averaged R7 666/ha against R8 781/ha for the mechanical-injury plants. However, at a density of 5 000 plants/ha, the projected Gross Margin increases to R15 765/ha. The use of mechanicalinjury and natural vegetation production systems both interfere with biodiversity and raise major concerns with regard to sustainability of the sensitive coastal dune fynbos. ANOVA-analysis of the data indicates a highly significant difference (p = 0,01) for all sites and production systems. Statistical analysis of averages indicates that mechanical injury treatment results in a significant increase in the number of tussocks, when compared to established and natural veld, respectively. The variance in the circumference of tussocks was greatest in natural veld (55 to 71 percent) and mechanical injury (54 to 61 percent). Tussocks harvested from established plantings reflected the least level of variance (28 to 38 percent). The larger reed tussocks in the established lands produced more bundles of marketable reed (8 200/ha) than the mechanical-injury (7 625/ha) and natural veld (3 450/ha) respectively. Establishment of T. insignis plantlets in an "orchard" system at spacings of 2 m x 1 m on previous winter cereal lands or old pastures, is shown to meet all the requirements within a sustainable production system, i.e. viability, productivity, environmental-friendly, risk management and social acceptance. Furthermore, the quality of the yield was in line with the proposed grading standard for thatching reed, i.e. minimum circumference 210 mm, minimum length 1,2 m and less than 6,5 percent grey culm content.
- Full Text:
- Date Issued: 2006
Vergelyking van Tilapia (Oreochromis Mossambicus)en Koi (Ciprinus Carpio) in verskillende produksiestelsels
- Authors: Van der Merwe, Johan Philip
- Date: 2002
- Subjects: Fish culture
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech (Agricultural Management)
- Identifier: vital:10967 , http://hdl.handle.net/10948/114 , Fish culture
- Description: Die studie was uitgevoer om te bepaal of warmwaterspesies soos tilapia (Oreochromis mossambicus) en koi (Ciprinus carpio) gebruik kan word as deel van 'n roterende akwakultuur produksie sisteem in die Wes-Kaap. Drie produksiestelsels (drywende hokstelsel; gronddamme en hersirkuleringseenheid) was ge-evalueer vir beide tilapia en koi produksie. Twee verskillende diëte (tilapia, 32% proteien, 'n lae waarde dieet en koi, 32% proteien, 'n hoë waarde dieet) was ook ge-evalueer vir die effek op koi produksie. Tilapia- en koi vingerlinge was teen dieselfde lading (250/hok) in elke produksiestelsel geplaas. By die begin van die proewe het die tilapia vingerlinge 'n gemiddelde gewig van 60-80g en die koi vingerlinge 'n gemiddelde lengte van 30-40 mm gehad. Die visse is twee keer per dag gevoer en data is op 'n maandelikse basis oor 'n periode van 84 dae versamel. Produksie data vir die tilapia versamel was: 1) die gemiddelde daaglikse toename, 2) die totale voer verbruik, 3) water temperature en 4) mortaliteite is daagliks aangeteken. Die produksie data versamel vir koi wat twee verskillende diëte ontvang het in drie verskillende produksiestelsels was: 1) die gemiddelde daaglikse toename in lengte, 2) die totale voer verbruik, 3) water temperature en 4) mortaliteite is daagliks aangeteken. Die resultate van die tilapia studie het aangedui dat tilapia in die hersirkuleeringseenheid het deurgaans 'n swaarder gewig gehad (p<0.05) as die van die drywende hokstelsel en gronddam stelsel. Terwyl die gronddam stelsel weer 'n swaarder gewig gehad het as die drywende hokstelsel behalwe vir April (171,67 / 39,49 vs 159,33 / 22,15). Nieteenstaande die verskil in begin gewig en eind gewig in die guns van die tilapia in die hersirkuleringseenheid teenoor die ander twee stelsels het die GDT tussen die drywende hokstelsel en die hersirkuleringseenheid nie noemenswaardig verskil nie (1,20 / 0,15 vs 1,40 / 0,24). Die tilapia in die gronddamme het egter swakker (p<0,05) gewigstoename van 0,72 / 0,32 g gehad teenoor die tilapia in die drywende hokstesel 1,40 / 0,24 g en 1,20 / 0,15 g van die tilapia in die hersirkuleringseenheid. Tilapia in die gronddamme het dus ongeveer 45% swakker gemiddelde gewigstoename getoon as die van die drywende hokstelsel en hersirkuleringseenheid. Die produksiestelsel het 'n hoogs betekenisvolle invloed (p<0,001) op die groeipotensiaal van tilapia gehad in hierdie studie. Die gemiddelde totale hoeveelheid voer verbruik was nie statisties verskillend tussen die drywende hokstelsel en gronddam stelsel nie (29,83 / 2,66 vs 30,83 / 5,42), maar wel (p<0,05) vir die hersirkuleringseenheid (29,94 / 0,88). Die VOV het nie verskil tussen die drywende hokstelsel en hersirkuleringeenheid, maar daar was wel 'n verskil (p<0,05) tussen hierdie twee stelsels en die van die gronddamme. Die totale gemiddelde mortaliteite van tilapia was die hoogste (p<0,05) vir die drywende hokstelsel in vergelyking met die gronddamme en hersirkuleringseenheid. Die drywende hokstelsel het 14,67 / 14,61% meer mortaliteite gehad as die gronddamme en hersirkuleringeenheid. Die koi studie se resultate dui aan dat die tipe stelsel het 'n hoogs betekenisvolle (p<0,001) invloed gehad op die gemiddelde toename in lengte van die koi vis vir die somerseisoen. Die tipe dieet het geen invloed op die toename in lengte van koi vis vir al drie die stelsels ge-evalueer, maar die interaksie tussen dieet en die tipe stelsel was wel betekenisvol (p<0.05). Die interaksie tussen die tipe dieet en die tipe stelsel was die hoogste vir die groddamme 136,41 / 32,46 mm en 136,25 / 33,08 mm vir beide tilapia en die koi diëte gevoer. Die gemiddelde totale voer wat deur koi visse in die drie stelsels verbruik is, het wel statisties van mekaar verskil (p<0,05). Koi visse in die gronddam stelsel het meer voer verbruik vir beide die tilapia- en koi dieet (31,03 / 2,01 en 29,67 / 3,57) in vergelyking met die (26,35 / 2,44 ; 26,98 / 0,49 en 5,50 # 0,52 en 6,13 / 0,22) vir die drywende hokke en hersirkuleringseenheid stelsels onderskiedelik. Die % mortaliteite was betekenisvol (p<0,05) vir die verskillende stelsels. Koi visse in die hersirkuleringseenheid het die hoogste mortaliteite gehad vir beide die tilapia en die koi diëte (65,50 / 18,07% en 79,50 / 38,27%) terwyl koi visse in die gronddamme die laagste mortaliteite ondervind het (1,20 / 1,20% en 2,33 / 4,89%) vir beide die tilapia en koi diëte. Die koi in die gronddam stelsel het die beste resultate gelewer en dit is ook moontlik om koi 'n lae waarde dieet te voer sonder nadelige effekte op produksie.
- Full Text:
- Date Issued: 2002
- Authors: Van der Merwe, Johan Philip
- Date: 2002
- Subjects: Fish culture
- Language: Afrikaans
- Type: Thesis , Masters , MTech (Agricultural Management)
- Identifier: vital:10967 , http://hdl.handle.net/10948/114 , Fish culture
- Description: Die studie was uitgevoer om te bepaal of warmwaterspesies soos tilapia (Oreochromis mossambicus) en koi (Ciprinus carpio) gebruik kan word as deel van 'n roterende akwakultuur produksie sisteem in die Wes-Kaap. Drie produksiestelsels (drywende hokstelsel; gronddamme en hersirkuleringseenheid) was ge-evalueer vir beide tilapia en koi produksie. Twee verskillende diëte (tilapia, 32% proteien, 'n lae waarde dieet en koi, 32% proteien, 'n hoë waarde dieet) was ook ge-evalueer vir die effek op koi produksie. Tilapia- en koi vingerlinge was teen dieselfde lading (250/hok) in elke produksiestelsel geplaas. By die begin van die proewe het die tilapia vingerlinge 'n gemiddelde gewig van 60-80g en die koi vingerlinge 'n gemiddelde lengte van 30-40 mm gehad. Die visse is twee keer per dag gevoer en data is op 'n maandelikse basis oor 'n periode van 84 dae versamel. Produksie data vir die tilapia versamel was: 1) die gemiddelde daaglikse toename, 2) die totale voer verbruik, 3) water temperature en 4) mortaliteite is daagliks aangeteken. Die produksie data versamel vir koi wat twee verskillende diëte ontvang het in drie verskillende produksiestelsels was: 1) die gemiddelde daaglikse toename in lengte, 2) die totale voer verbruik, 3) water temperature en 4) mortaliteite is daagliks aangeteken. Die resultate van die tilapia studie het aangedui dat tilapia in die hersirkuleeringseenheid het deurgaans 'n swaarder gewig gehad (p<0.05) as die van die drywende hokstelsel en gronddam stelsel. Terwyl die gronddam stelsel weer 'n swaarder gewig gehad het as die drywende hokstelsel behalwe vir April (171,67 / 39,49 vs 159,33 / 22,15). Nieteenstaande die verskil in begin gewig en eind gewig in die guns van die tilapia in die hersirkuleringseenheid teenoor die ander twee stelsels het die GDT tussen die drywende hokstelsel en die hersirkuleringseenheid nie noemenswaardig verskil nie (1,20 / 0,15 vs 1,40 / 0,24). Die tilapia in die gronddamme het egter swakker (p<0,05) gewigstoename van 0,72 / 0,32 g gehad teenoor die tilapia in die drywende hokstesel 1,40 / 0,24 g en 1,20 / 0,15 g van die tilapia in die hersirkuleringseenheid. Tilapia in die gronddamme het dus ongeveer 45% swakker gemiddelde gewigstoename getoon as die van die drywende hokstelsel en hersirkuleringseenheid. Die produksiestelsel het 'n hoogs betekenisvolle invloed (p<0,001) op die groeipotensiaal van tilapia gehad in hierdie studie. Die gemiddelde totale hoeveelheid voer verbruik was nie statisties verskillend tussen die drywende hokstelsel en gronddam stelsel nie (29,83 / 2,66 vs 30,83 / 5,42), maar wel (p<0,05) vir die hersirkuleringseenheid (29,94 / 0,88). Die VOV het nie verskil tussen die drywende hokstelsel en hersirkuleringeenheid, maar daar was wel 'n verskil (p<0,05) tussen hierdie twee stelsels en die van die gronddamme. Die totale gemiddelde mortaliteite van tilapia was die hoogste (p<0,05) vir die drywende hokstelsel in vergelyking met die gronddamme en hersirkuleringseenheid. Die drywende hokstelsel het 14,67 / 14,61% meer mortaliteite gehad as die gronddamme en hersirkuleringeenheid. Die koi studie se resultate dui aan dat die tipe stelsel het 'n hoogs betekenisvolle (p<0,001) invloed gehad op die gemiddelde toename in lengte van die koi vis vir die somerseisoen. Die tipe dieet het geen invloed op die toename in lengte van koi vis vir al drie die stelsels ge-evalueer, maar die interaksie tussen dieet en die tipe stelsel was wel betekenisvol (p<0.05). Die interaksie tussen die tipe dieet en die tipe stelsel was die hoogste vir die groddamme 136,41 / 32,46 mm en 136,25 / 33,08 mm vir beide tilapia en die koi diëte gevoer. Die gemiddelde totale voer wat deur koi visse in die drie stelsels verbruik is, het wel statisties van mekaar verskil (p<0,05). Koi visse in die gronddam stelsel het meer voer verbruik vir beide die tilapia- en koi dieet (31,03 / 2,01 en 29,67 / 3,57) in vergelyking met die (26,35 / 2,44 ; 26,98 / 0,49 en 5,50 # 0,52 en 6,13 / 0,22) vir die drywende hokke en hersirkuleringseenheid stelsels onderskiedelik. Die % mortaliteite was betekenisvol (p<0,05) vir die verskillende stelsels. Koi visse in die hersirkuleringseenheid het die hoogste mortaliteite gehad vir beide die tilapia en die koi diëte (65,50 / 18,07% en 79,50 / 38,27%) terwyl koi visse in die gronddamme die laagste mortaliteite ondervind het (1,20 / 1,20% en 2,33 / 4,89%) vir beide die tilapia en koi diëte. Die koi in die gronddam stelsel het die beste resultate gelewer en dit is ook moontlik om koi 'n lae waarde dieet te voer sonder nadelige effekte op produksie.
- Full Text:
- Date Issued: 2002
- «
- ‹
- 1
- ›
- »